¡Hola América Central!

Wat gaat de tijd enorm snel! We zijn april en merken dat we al een hele tijd niet meer geblogd hebben. ‘Hola ocotepec’ is dan ook geen correcte naam meer. Het werd reeds ‘hola Guatemala’, ‘hola Honduras’, ‘hola El Salvador’ en momenteel ‘hola Nicaragua’ !

Wat we de voorbije 3 maanden dan al gedaan hebben ? Horen we jullie denken 🙂 Wel…

Na vier maanden door te brengen in Ocotepec, Chiapas werd het hoog tijd deze bijzonder mooie staat van Mexico beter te leren kennen. We bezochten onder andere de waterval van Chiflon, Agua Azul en laguana de Miramar.

Na een super gezellig kerstfeest in San Cristobal (samen gevierd met een bende hippies in onze hostel) zetten we onze reis verder richting Guatemala!

We zijn echt verliefd geworden op dit prachtig land! Xela – Antigua – Laguna atitlan – Coban – Lanquin – chemuc champey – Livingston – … Allemaal plekjes die het bezoeken waard zijn. Vooral de vele vulkanen en kratermeren maken van dit land een topbestemming! ( De avonturen die we er op elke plek beleefd hebben, zullen we jullie met plezier vertellen als we terug in België zijn!)

 

Nadat we de weloverwogen beslissing hadden gemaakt om uit Ocotepec te vertrekken, wilden we ons idee om zinvol vrijwilligerswerk te doen toch nog niet opgeven. Daarom gingen we op zoek naar een nieuw en boeiend project maar vooral ook één waar we ons goed bij voelden. Zo kwamen we via de nonkel van Lidewij in contact met DISOP Guatemala. Om meer te weten te komen over het project, hadden we een afspraak geregeld in Guatemala City met de organisatie. We werden er door Rosario, de verantwoordelijke in Guatemala, enorm goed ontvangen! We mochten lesgeven in Chiquimula, in het oosten van Guatemala. Én als kers op de taart had Rosario een fantastisch gastgezin voor ons geregeld. Terwijl er nog tal van zaken geregeld moesten worden voor we van start konden gaan, verbleven we bij Isabel, een klassedame en professor economie. We kenden op onze reis al veel gastvrijheid, maar Isabel piekte daar toch bovenuit. We verbleven ongeveer een maand bij ‘onze Guatemalteekse mama’. Ook in deze periode leerden we elkaars cultuur en gewoontes beter kennen. Zo leerden wij haar vol-au-vent klaar te maken, mocht Lidewij mee naar een babyshower en andere theekransjes ( in Chiquimula zijn deze evenementen enkel voor vrouwen), werden we uitgenodigd op familiefeesten en hadden we tal van gezellige avonden.

Ook een uitstapje naar de ruïnes van Copan in Honduras, kon er niet aan ontbreken. Chiquimula lag namelijk op een uurtje van de grens met Honduras.

In die periode konden we dankzij DISOP (Guatemala) enkele landbouwprojecten in de streek bezoeken. We kregen er uitleg over de problemen die vele families ondervinden door de droogte en hoe deze met de steun van DISOP aangepakt werden.

Daarnaast kregen we ook enkele boeiende rondleidingen in lokale schooltjes. Hierdoor leerden we Luis (en zijn familie) kennen, een medewerker van NUFED Guatemala. (organisatie ter ondersteuning van educatie in rurale gebieden)

Uiteindelijk zijn we toch niet gestart met lesgeven omdat bleek dat de scholen, waar we mochten lesgeven, erg ruraal en dus afgelegen lagen. Zonder eigen vervoer was dit voor ons praktisch onhaalbaar.  Er is namelijk weinig openbaar vervoer die tot deze gebieden rijdt ( zo was er bijvoorbeeld slechts 1 bus heen en 1 bus terug op heel de dag). We willen de organisatie en Isabel wel erg bedanken, het was voor ons een leerrijke en aangename periode!

Toch gaven we de moed niet op voor het zoeken naar een project. We hadden via Philip Vertriest al te horen gekregen dat we in Leon, Nicaragua ook meer dan welkom waren.

We besloten om via El Salvador naar Nicaragua te trekken. Onderweg stopten we in Santa Ana en San Salvador, waar we door onze Couchsurfers onvergetelijke momenten beleefden.

Aangekomen in Leon, werden we op een vergadering van Mpowering People uitgenodigd. Al snel bleek dat deze organisatie extra hulp broodnodig had. De organisatie lag namelijk ‘op zijn gat’ en hadden nieuwe input nodig. Voor ons klonk het als een uitdaging! Björn zou verantwoordelijk worden voor het ontwikkelen van een nieuwe website en Lidewij voor het opnieuw uitbouwen van een educatief programma. Door een tekort aan giften was dit namelijk stopgezet.

Ondertussen zijn we al een kleine 2 maand aan het werken voor Mpowering people en zijn we al trots op wat we in deze periode gerealiseerd hebben :). Zo is er een educatieve werking opgestart in Tamarindo in het weekend , helpen we met Engels en computerles in een schooltje in Adiact, en hielpen we aan het schrijven van een subsidiedossier en het businessplan voor een nieuw economisch project van Mpowering people.

De komende maand zullen we ons verder inzetten voor Mpowering people, maar vanaf mei reizen we door. Het kriebelt namelijk al om centraal-Amerika verder te ontdekken.

Voor de nieuwsgierigen al kort onze planning: In mei en juni reizen we in Nicaragua, Costa Rica en Panama en tenslotte eindigen we in juli ons avontuur in Colombia. Want belangrijk : we hebben afgesproken met Dagmar (de zus van Lidewij) in Bogota (Colombia). Spannend!

Navidad y adiós Ocotepec

Op 12 december wordt in Mexico de “verschijning van de maagd Maria” gevierd, hier gekend onder de “Virgin de Guadalupe”. (Voor meer informatie over deze “wonderbaarlijke” gebeurtenis, zie https://www.youtube.com/watch?v=yB9neYNHido, op deze manier wordt het ook in school aan de kinderen duidelijk gemaakt). Om deze gebeurtenis te eren, gaan duizenden Mexicanen op pelgrimstocht. Zo zijn ook wij op 10 en 11 december mee gaan wandelen met de kinderen van het college. Onderweg zingen de kinderen liedjes over Maria (“geef me een M, geef me een A, … MARIA”), worden er ballonnen geblazen en geklakt, bommetjes gegooid, vuurwerk afgeschoten, … Het werd voor de kinderen één groot feest.

De laatste week voor de kerstvakantie staat volledig in teken van kerst, ( verschilpuntje met Belgische kerst is dat het hier stralend weer is.) Zo zingen we met de kinderen uit de desayunador een kerstlied (die we al vanaf november aan hen hebben aangeleerd) en worden er kerstcadeautjes uitgedeeld aan de internas. De kinderen van het internaat werden daarvoor op 16 december uitgenodigd in Tuxtla Gutierez. De winkelketen Sam’s club organiseerde op deze dag een kerstfeest voor kinderen met een beperking en kinderen met een problematische thuissituatie. Voor velen van de kinderen was het de eerste keer dat ze Ocotepec verlieten. Dit wou ook zeggen dat veel van de kinderen het niet gewoon waren om lange tijd in een auto door te brengen, laat staan achterin de laadbak van een pick-up rijdend over gammele wegen. De dag in Tuxtla werd een dag vol spelletjes, dans, fast food en cadeautjes. Na een leuke en drukke dag, keerden we moe maar voldaan terug naar Ocotepec. De terugweg was op zijn minst even spannend als de heenweg, zeker omdat de kinderen hun magen rijkelijk gevuld waren.

Kerst vieren gaat hier ook gepaard met veel snoep, een ultieme gelegenheid dus voor pinatas! Niemand kon eraan onderuit, er waren pinatas voor de kinderen van de school, voor de kinderen van de desayunador, alsook voor de leerkrachten …

 

Daarnaast was het een belangrijke week voor ons, want het was onze laatste week in Ocotepec. Op zaterdag 19 december zeiden we vaarwel aan het project en helaas ook aan de kinderen uit Ocotepec. Initieel was het de bedoeling om op zondag samen met de zusters af te zakken naar Tuxtla Gutierrez, maar een aardbeving en overvloedige regen beslisten daar anders over. De weg tussen Ocotepec en het volgende dorp begaf het en waren daardoor genoodzaakt om snel te handelen. We pakten onze rugzakken in een half uur in en vertrokken met het eerstvolgende busje, of we konden wel eens tot januari vastzitten in Ocotepec, werd ons gezegd.

De beslissing om te vertrekken hebben we begin december genomen, na enkele gesprekken met de zusters en medevrijwilligers. We zijn hier ondertussen 4 maanden en ondervinden nog steeds tal van moeilijkheden.

Omdat we het project van de zusters erg waarderen en we gemerkt hebben dat ze een groot verschil maken voor Ocotepec, gaven we met veel plezier ons ingezameld geld in. In totaal konden we 1200 euro schenken alsook een afscheidscadeautje geven aan de internas. Nogmaals een dikke merci aan iedereen die ons gesteund heeft. Wij, de zusters alsook de kinderen, apprecieren het enorm!

 

Ons avontuur wordt wel vervolgd, beginnende met kerstmis in San Cristobal, Mexico en nieuwjaar in Antigua, Guatemala…

Belgisch bezoek

Een groots evenement heeft plaatsgevonden in Mexico, gevierd door menig man. Op 19 november vond namelijk de verjaardag plaats van Lidewij Ramon. Dit konden we niet zomaar laten voorbij gaan:

Uitgerekend op deze dag moesten we afreizen naar Tuxtla, omdat we die week bezoek vanuit het verre België verwachtten. Marijke, de moeder van Björn zou voor een week ons komen vergezellen, alvorens uit te gaan rusten in Cancun. We zouden Marijke en Eddy opwachten in de luchthaven van Mexico City op de 21ste. We hebben de verjaardag van Lidewij dan ook afgesloten met een busrit van 16u, dolle pret! (lees: normaal duurt een busrit van Tuxtla Gutierrez naar Mexico City slechts 12u, maar door de vele passport- en drugcontroles konden we deze dolplezante onderneming met 4u verlengen)

Via onze connecties in België (lees: merci Simon!) verbleven we in Mexico City in een zeer mooi appartementje. Na 3 dagen van sightseeing, bezoek aan het antropologisch museum, piramide van de zon/maan, historisch centrum, boodschappen uit België, lekker eten, … stond opnieuw een busrit van 12u richtig Tuxtla op de planning, ditmaal samen met Marijke en Eddy.

Aangekomen in Tuxtla vonden we de tijd om één van de mooiste plekken in Chiapas te bezoeken, namelijk de Canon de Sumidero.

We sloten onze week in Mexico samen af met een bezoek aan Ocotepec. Alsof de duivel er mee gemoeid was, draaide ons bezoek aan het colegio maria mazarello tot weinig uit. Uitgerekend op deze dag was er namelijk geen school. (In Mexico is er vaak om een of andere, voor ons onbekende, reden geen school. En met de leuze, ééntje is geentje, maken ze daar graag enkele dagen van.) Gelukkig kwamen we nog enkele van de kinderen van het internaat tegen na een avondwandeling door het dorp en was er ’s morgens desayunador.

Na 7 dagen, 40 uur bus, 2000 kilometer wegen en talloze taxi’s sloten we onze week af met een geslaagd etentje in Tuxtla Gutierrez.

 

 

 

 

 

Einde radiostilte!

Na enkele weken van radiostilte zijn we opnieuw van de partij. De voorbije weken hebben we namelijk een enorm drukke planning achter de rug. Om enigszins de tijdlijn te respecteren beginnen we met het volgende:

Met onze eigen uurroosters, onze eigen klasregels, … zijn we officieel maestros in het colegio Maria Mazarello. Het was even wennen voor ons beiden. Björn die voor de allereerste keer les gaf en Lidewij die voor het eerst les gaf aan kinderen tussen 6 en 12 jaar. Daarbovenop moesten we ook rekening houden met het feit dat veel van de kinderen niet kunnen lezen noch schrijven. Maar met veel creativiteit en volle moed, zijn we eraan begonnen.

Doordat we in Ocotepec deel uitmaken van de zustergemeenschap worden we telkens mee uitgenodigd op feesten in het dorp. Zo gingen we al naar een doop, communiefeest en enkele trouwfeesten. Hier heb je alvast enkele sfeerbeelden van het trouwfeest van de neef van één van de zusters:

Binnenkort ontvangt u opnieuw enkele nieuwtjes vanuit Ocotepec!

Maestro Björn

Bjorn :”Ik ben al veel dingen genoemd, maar maestro is nu wel iets volledig nieuw”.

Sinds enkele weken beginnen we ons steeds meer te mengen in het schoolgaande leven hier in het colegio Maria Mazarella. Bjorn heeft er zijn eerste lessen educacion fisica opzitten en start volgende week met computerles, Lidewij begint stilaan haar pedagogische stempel op de zaken te drukken,… zo begeleidt ze bvb. twee kinderen met schoolachterstand en start binnenkort ook met Engelse les. Sinds vorige week hoeven ook de kinderen die hun materiaal thuis vergeten zijn of kinderen die hun huiswerk niet hebben gemaakt, niet meer terug te keren naar huis. Deze kinderen kunnen vanaf nu terecht in de studie, die geleid wordt door ons.

We kunnen wel zeggen dat we een paar zware weken achter de rug hebben, waarbij we meerdere keren met onszelf geconfronteerd zijn geweest. Spaans blijft namelijk voor ons beiden een groot struikelblok. Lidewij heeft het talent veel zaken te begrijpen, waarbij Björn de gave heeft om te ratelen in het Spaans, dus om ons verstaanbaar te maken hebben we elkaar voorlopig meer dan ooit nodig.

Om ons Spaans sneller te verbeteren, hebben we een “intercambio” opgericht voor de mensen uit het dorp. We hebben reeds wat reclame gemaakt en als we de eerste reacties mogen geloven, zal onze eerste sessie op maandag een succes worden. Spannend!

In het weekend brengen we onze tijd ofwel door op de “granja”, waar we helpen schilderen aan het gebouw waar (normaalgezien) vanaf december koffie geproduceerd zal worden of spenderen we onze tijd in de omliggende communidades. Zo brachten we vorige week een bezoek aan de communidad San Lucas, een afgelegen gehucht in de bossen van Chiapas: onze blik op de wereld werd er in 1 2 3 verruimd. Armoede kreeg letterlijk een gezicht, zo zagen we kinderen met kleren bedekt onder een laag stof en modder. De kerk was niet meer dan een betonnen blokje met een houten kruis erbovenop getimmerd en de omliggende huisjes bestonden vooral uit houten constructies. We waren in deze comminidad ter gelegenheid van het feest voor de heilige Lucas. Na de viering, die voor de meeste mensen (ons inclusief) buiten plaatsvond, kreeg heel het dorp een maaltijd. Een maaltijd bestaande uit een plastiek zakje met oranje limonade en een plastiek zakje met wat rijst en tortillas. Ondanks de arme omstandigheden, voelden we er ons meer dan welkom. We kregen een warme ontvangst, de lokale band, bestaande uit één man die fluit speelt en twee mannen op een trommel, lieten ons genieten van een vleugje traditionele muziek van de zoque gemeenschap.

Over traditionele muziek gesproken, komend weekend gaan we naar een optreden in Tuxtla van een band uit Ocotepec. Daar vieren we helaas ook het afscheid van Guillermo, onze Spaanse medevrijwilliger.

El desayunador

Wie dacht dat we een jaar op reis gingen, heeft het verkeerd op: onze ‘werk’dag in Ocotepec start namelijk om 6:00.

Onze dag begint bij de desayunador. Dit is een initiatief van de zusters om kinderen, die het thuis niet breed hebben, een ontbijt aan te bieden. Veel van deze kinderen gaan niet naar school of gaan naar het publieke onderwijs. In Mexico is het publieke onderwijs echter geen garantie voor een kwaliteitsvolle educatie (leerkrachten dagen niet op, kennen de materie niet, …). Volgens de wet heeft elk kind in Mexico recht op onderwijs, helaas  wordt onderwijs hier vaak niet als prioriteit gezien, vooral in afgelegen gehuchten zoals Ocotepec.

We zijn er ook van bewust dat er kinderen bij zitten met grotere problemen dan het ontbreken van goed onderwijs. We hebben hier bijvoorbeeld al meerdere keren kinderen betrapt op het snuiven van lijm… Via de desayunador proberen de zusters (en de vrijwilligers) deze kinderen te helpen en enkele waarden bij te brengen.

De Mexicaanse administratieve rompslomp…

Wat je misschien niet weet, is dat we er onze missie van hebben gemaakt om alle immigratiekantoren in Mexico te bezoeken. Na het immigratiekantoor in Cancun, het immigratiekantoor in Campeche, moet ook het immigratiekantoor in Tuxtla Gutiérez er aan geloven.

We trachten nu reeds 5 weken een kaart voor tijdelijk verblijf in Mexico aan te vragen. Nadat we eindelijk achter de effectieve procedure zijn gekomen voor deze aanvraag, worden we steeds van het kastje naar de muur gestuurd. Het probleem ligt echter niet enkel bij de immigratiedienst, het duurt hier namelijk 10 dagen om een foto op een papier te kleven. Misschien zit het klimaat er dus ook voor iets tussen…

Een quote van een taxichauffeur: “Schuif wat extra pesos onder tafel, dan gaat alles sneller verlopen” (maar dan in het Spaans). Alsook “Het is best als je iemand kent bij het kantoor…” Beide zaken zijn voor ons geen optie.

Vandaag zijn we voor de vierde keer op bezoek geweest bij de immigratiedienst in Tuxtla Gutiérrez, deze keer met succes:

De Mexicaanse administratieve rompslomp, en wij dachten dat Belgie er wat van kon…